وچه مکاری تو

ــ وچه مکاري تو

              که فريبت هنوز

                             در انحناي دالان بي انتهاي زمان در گذر است

   و نارس سکوت بي مديحه ي خونين دهان

         برجاي مانده ز اجدادمان هنوز

                         ديرينه نابخردانه ي قنديل سادگي ست

ــ وچه مکاري تو

                             اي پير بي رياي عدل

                     اي زباله دان تمام اسماء متبرک

                                         و خالق شاهکار شهوت ولذت درد

 

 

 

ــ چه رياها پيداست

                         در آن سپيده ي خوش يمن خواب

        وچه به خامي فريفته اي مان

                               به لقمه ي ناني

                                                    وساعت اتمام کار

 

 

 

 کدام سپيده ؟

کدامين بهشت؟

بهاي لکه ي ننگين بودن است؟

به روزگار کبود کدام کتاب

نبوده کلامي ز ذلت خلق؟

چه بود نوشتي به غم ز شادي وشور؟

چه بود کشيدي به شب زمينه ي نور ؟

فريب مان مده وا ده به لحظه ي مرگ

شب است همه بامداد موعودت

                                     اي شقاوت شوم

  

                     []          []          []

 

تشنه ي واژه ي آزادي را

بسته راهي ز نفس تا فــرياد

خسته از سنگ تراشي هايم

خسته از ساختن و سازاندن

خسته از ساختن باروها

خسته از بيهده تکرار پــــرستيدن

کـــــــــــرج ـــــــــــ 17/1/83