اوراق سمج گذر
روز
روز
روز
ابهت نفرت
گلويه اي ست .
در انبار
بي مصرفي يکي زاده ي
طوفان و رود
تلخکام و شکسته
از ورزيدگي تجارب خويش
در چاله
ي گنديده ي
اوراق سمج گذر ؛
تاريخ
ورق خوردن خويش را به ثبوت و تداوم است.
وتو
که سايه ي شوم نگاهت هنوز
به اجراي نابخشودگي يک گناه
رها
شده از ذات بنده اي
ميان ثانيه ها لحظه لحظه
مي نهد
هزار حکم بندگي و هــلاک را
و تو
چه کودکانه فريفتي
در اعصار بي جوابي تلخ
سپيدي افکار ساده
ي چوپان شب نشين
ديريست که در
کشاله ي اين بي ثمر مرگي
رخت صدا قتمان را ز
تن در يده ايم
آيينه
روي
خصلت کامل نبود
که
چيني بزرگ
بر شارگ اين آينه پر خون نشسته بود
وقت است که
به آمرزشمان
سر کني
فرياد
يا بر کني همه اين
ريشــــــه هاي بـي سر
خويش
بوشهر 22/1/83