ــ زمان تلخي را گسترانده است

 و چيرگي دستان زمانه

از پوچي برانحناي بغضي سهمگين ونابکار

چنان مي نگرد که گويي

برتابوت ناپيداي سهل انگاري خويش.

ــ لمس دستانم ،قلم را

که به لمس کاغذي مي انجامد

و عرياني کاغذ را مي کاود

« لذت کاوش در تن

در عرياني تن »

 

   جان دادن

وتمامي درد بودن خويش را

در او تزريق نمودن

و بجاي ماندن آينه اي را تجربه کردن

وتکرار مکرر شدن

  وثبت خويش

در جريده ي نامي ممکن

 

 

 

 

ــ سکوت ، تناسب مکدر درد است

و نوشتن وابراز فـــرياد

زادن وزاده شدني هستي زاست .

زندگي را به ياوه به سر بردن

وتنفر نفرت انگيزي را به جان خريدن

چه دشواري دردناکي ست.