غم های کپنهاگ

گاه و بی گاه مرا در شب نیلوفریت مهمان کن
شب به موت است بیا رب سحرگاهان شو
سیب ممنوعه ی من مومن بی رب و نیاز
برکن آن جامه و عریانی بی پایان شو
رخ نمودی به من و سخت شکستی همه ابیات غزل
ساقی مقتدرم باش و مرا سلسله هم پیمان شو
جام در دست من و حسرت دیدارم باقیست
پشت این پنجره بنشین ومرا رشک خوش بتان شو
نام نیکم که نبردند به یاد این مردم
لااقل باش و به خوش نامی من امکان شو
خال لب های تو در جنگل جانم جا ماند
پرده بگشا و سفیر خبر از بادیه ی جانان شو
مرد بد نام من و قصه پریشانی تو
باز این هم کنم انکار تو دست افشان شو